Biz kendi kahvemizle kavrulalım mantığı mıdır kurukahveci mahdumlarından birinin bile başka bir şube açmaya kalkışmamış olmasının nedeni; yoksa “mehmetefendierkil bir aile saadeti” midir ortak çıkarlarını küresel müstevlilerin hain emelleriyle birleştirmekten alıkoyan?

Bir kara bilinmezden bir diğerine yürüyor “gibi” insan ve yol da yokmuş üstelik; bir doğuluyor bir ölünüyormuş; varmışız bir, bir yokmuşuz.

Patlıcandan varoluşçu bir yazı yazmasını bekleyemezsiniz; aslında, patlıcandan yazı yazmasını bekleyemezsiniz. Patlıcanın kendini ifade biçimi kimine göre parlaklığı ve rengi, kimine göre ise lezzeti olabilir ancak. Ama onun ağzından dile gelebilir patlıcan, patlıcanca.

Bir ses ona sessiz kalmasını söylediği için sessiz kalmamıştı aslında; bunu diyenin kim olduğunu merak etmişti, onun için beklemişti. O ara bir sessizlik olmuştu tabii…

Hani okumaya ara verdiğinizde kitabınızın arasına özenle yerleştirdiğiniz, bir sonraki buluşmanıza kadar kaldığınız sayfayı, satırları sizin yerinize bekleyen, hem sizin hem kitaplarınızın kadim dostları yok mu… Hani cildin üzerinden taşan bir ucu sürekli size göz kırpıp duran, “beni oku” dedirten sevdalısının ağzından. Onlardan bahsediyorum…

Akıl insana yaşamayı emreder, koşullanmalar ölmeyi. Ölmeye koşullanmıştır bazı insanlar, motive edilirler ölüme. Ölecekmiş gibi yaşarlar ki bu dünyaya sonradan ölmek için gelmişlerdir.

Çerkes Karadağ, dünyaca ünlü fotoğraf sanatçılarımızdan. Bu coğrafyanın dünyaya hediyesi insanlarımızdan da denir klasik ifadeyle ama zaten onun sınırları haritaların fiziksel çizgilerini çoktan aşmış durumda.

Hesaplı muhabbetler piç etti ya hesapsız selamları, artık selam da mı vermemeli? Yoksa hesap vermeyle bir sorunu olmayanlar selam vere vere çalmaya devam mı etmeli, yine aslında hesapsız ama hesaplılardan nasiplenmiş kapıları?